Depressie is een enorme klote-ninja!
Zoals de meeste mensen die aan een depressie ten prooi vallen, had ik nooit verwacht één van die mensen te worden. Maar het besloop me ongezien als een ninja en karate kickte me zo de put in. Hoewel die periode verschrikkelijk was en ik het nooit meer hoop mee te maken, zijn er eigenlijk alleen maar goede dingen uit voort gekomen. Achteraf gezien ben ik enorm dankbaar dat ik één van die mensen was. Het klinkt een beetje raar, maar ik ben blij dat ik een depressie heb meegemaakt.
Mijn depressie maakte me bang voor de deurbel
Dat was op de ochtenden dat ik boos en verdrietig wakker werd natuurlijk wel anders. De dagelijkse wanhoop van op moeten staan, de uitputtingsslag die aankleden heet, jezelf zonder enige animo wéér een dag door slepen, vol van wanhopige gedachten, huilbuien en onvatbare angsten, om ’s avonds slapeloos in bed te liggen woelen, jezelf afvragend of dat gevoel ooit over zal gaan. En áls je dan in slaap valt dan sterf je duizend doden tijdens de vreselijkste dromen en nachtmerries, maar het enige waar je stiekem op hoopt is echt niet meer wakker worden. En als ik weer boos en verdrietig wakker werd, had zich weer een nutteloze cyclus voltrokken. Hoe kan ik daar in godsnaam dankbaar voor zijn?
Schoonheid in een natte neus
Om puur geluk te kunnen ervaren, is het andere uiterste van intens verdriet beleven een goed referentiekader. Geluk is geen miljoen euro, tropische vakanties en een trailer Tony Chocolonely meer. Het zit in dingen die mij voor mijn depressie nooit waren opgevallen. Het zat voor het eerst weer in een zonnige fietsrit langs de IJssel, in de dauw op de snorharen van mijn leenhond, in wakker worden en een vogel horen fluiten. Omdat ik nergens meer van kon genieten en dat gevoel zo goed kan herinneren, vind ik nu schoonheid in de kleinste dingen en dat maakt me zo dankbaar! Ik ben een tevredener mens geworden door minder te willen. Een trailer Tony’s is overigens wel gewoon tof.
Als ik niet jank ben ik écht heel leuk hoor
Ook heeft mijn depressie mij echte liefde gegeven. Mijn beau en ik waren nog maar nét een setje toen De Grote Instorting aanbelde. Ik heb zo vaak jankend tegen hem gezegd dat hij maar moest gaan als hij het niet meer trok. Dat het me speet dat ik nergens zin in had, onvoorspelbaar was en dagen had dat ik alleen maar kon huilen. En niet gewoon huilen, nee, ook nog lelijk huilen met snotslierten waar ik vervolgens zijn trui mee vol smeerde. Maar hij ging niet. Hij hield me, in mijn stink onesie met vet haar en dikke ogen, in zijn armen en deed niets anders dan me liefhebben. Hij stelde me gerust door te zeggen dat hij al het vertrouwen had dat ik weer de oude zou worden. Het grappige is: ik werd alleen niet meer de oude, want die versie werkte niet voor mij. Ik werd beter, letterlijk en figuurlijk en godzijdank vinden we deze persoon beide leuker dan de vorige.
Dankbaar voor het pad naar mezelf
Ik ben dankbaar voor die zwarte periode omdat alles wat daarna kwam veel intensere kleuren heeft. Er werd mij op een drastische manier duidelijk gemaakt wat nou écht belangrijk voor me was en al het opvullende fluff van status, imago en oppervlakkig gedoe viel weg. Ik vond mezelf en durfde ingrijpende keuzes te maken om die persoon een beter leven te geven, en ik ben ontzettend dankbaar dat ik die kans heb gehad.
Voor welke vervelende situatie of periode in jouw leven ben jij dankbaar. Tof als je dat hieronder deelt!
