Vallen en weer opstaan

Pats, boem! De val met mijn racefiets zit nog haarscherp in mijn geheugen. Zelfs het doffe geluid van mijn heup die de grond raakt, hoor ik nog. We zijn een aantal weken verder. Nu ik een beetje opgekrabbeld ben, merk ik dat ik weer zin krijg om iets te ondernemen. Afgelopen zaterdag pakte ik mijn krukken en besloot een stukje te gaan wandelen. Mijn driejarige dochter Marijn en hond Jody liepen gezellig mee. 

Wandelen met je criticus

‘Pff, dat is zwaar’, hoor ik mezelf mompelen. Met krukken lopen is geen pretje. Wanneer ik me ook nog eens verstap, voel ik een gemene pijnscheut in mijn heup. Ik stop terwijl er verwarde en sombere gedachten door mijn hoofd schieten. ‘Wat als het niet goed komt en mijn heupkop niet meer goed aangroeit? Wat als ik niet volledig herstel en invalide blijf?’ Mijn innerlijke criticus is op dreef en doet er nog een schepje bovenop: ‘Dan kan ik dus ook nooit meer fietsen’. Een traan rolt over mijn wang. Dit rampscenario doet pijn en ik sluit mijn ogen om mijn tranen weg te knijpen. 

De prins en zijn racefiets

Als ik mijn ogen weer open, staan Marijn en Jody me aan te kijken. Wie kinderen heeft, begrijpt me nu ongetwijfeld als ik probeer te verwoorden HOE mijn dochter kijkt. Nieuwsgierig, open en met een glimlach. Ze zegt: ‘Mijn prins is van zijn racefiets afgevallen.’ Op dat moment voel ik me opeens zo dankbaar voor deze woorden. Hoe een kind toch zo kan raken! 

Voel dankbaarheid 

Voorheen had ik niets met het woord dankbaarheid. Ik kon er geen gevoel bij krijgen. Nu wel en hoe! Door de gebroken heup ga ik mijn leven herwaarderen. Ik geniet veel meer van de mensen om me heen, de dingen die ik heb en wél kan doen. Het voelt goed om bewust stil te staan en te bedenken waarvoor je dankbaar bent.  

Een oprecht dankjewel!

Het voelt ook goed om je dankbaarheid uit te spreken ☺. Dank je wel Jikke, mijn vrouw, voor al je hulp. Elke dag weer. Marijn, dank je wel voor je mooie woorden op het juiste moment. Jody, jij bedankt voor je ontwapenende blik. Dank jullie wel vrienden. Tof om te voelen hoe jullie met me meeleven! Dank jullie wel dat jullie er zijn. 

Pluk de dag vrienden!

Zojuist hoor ik dat een goede bekende van me borstkanker heeft. Het leven is zo breekbaar. Geen holle woorden. En als ervaringsdeskundige kan ik dit oprecht schrijven. Dus wees dankbaar voor wat je hebt en kunt. Je hebt altijd de keuze om dankbaar te zijn. De hele dag mopperen is de tegenhanger. Ik kies voor het eerste en merk al gelijk het effect. Ik voel me positiever en energieker. Niet verkeerd, toch?

Wat kies jij? Ik ben erg benieuwd naar jouw eye-opener na het lezen van deze blog. Deel het hieronder in de comments!