Maakt dit me gelukkig?
De dagen erna schrikken mensen van het verhaal dat we vertellen. Een liter bloed! Dertien verpleegkundigen! Was dat niet verschrikkelijk allemaal? Het gekke was dat we daar geen seconde over nadachten. Verschrikkelijk? Het was wat het was en verder niets.
Ik snap de vraag wel. Het is normaal geworden om in een constante staat van evaluatie te leven. Wat vind ik hiervan? Maakt dit me gelukkig? Is dit goed of slecht? Het leven als een eeuwig eindexamen, terwijl dat niet zo handig is.
Elke situatie in je leven continu beoordelen, schept een afstand. Als je steeds maar afweegt of je in de juiste relatie of baan zit, betekent het in elk geval dat je jezelf er nooit aan overgeeft, laat staan ervan geniet. Bovendien overschatten veel mensen hun eigen beoordelingsvermogen. Stel je voor dat je op vakantie gaat naar Australië en in het vliegtuig voortdurend de reis evalueert: je krappe zitplaats, dat vieze eten, die stinkende buurman. Dan mislukt je trip al voordat-ie goed en wel is begonnen en vraag je boven de Middellandse Zee of je alsjeblieft mag uitstappen.
Continu oordelen
De meeste oordelen over wat je overkomt, slaan nergens op. Niet alleen vanwege de afstand en dat gebrek aan beoordelingsvermogen, maar vooral omdat jouw toekomst zich nog moet voltrekken. Je weet in veel gevallen simpelweg niet wat goed of slecht uitpakt. Baan kwijt? Misschien maar goed ook. Partner vreemdgegaan? Zou zomaar goed nieuws kunnen zijn.
Zolang je niet weet wat het leven in petto heeft, lijkt elk oordeel onzin. Of in elk geval: het is er te vroeg voor. De ervaring is namelijk nog niet af. Geluk is je oordeel uitstellen.
Het doet me denken aan het verhaal dat acteur Philip Seymour Hoffman in de film Charlie Wilson’s War vertelt aan Tom Hanks: een jongen krijgt een paard op zijn 14de verjaardag. Iedereen in het dorp zegt: ‘o, wat fantastisch!’ Maar een zenmeester in het dorp zegt: ‘we zullen zien’. De jongen valt van zijn paard en breekt zijn voet. Alle dorpelingen zeggen: ‘o, wat afschuwelijk!’ De zenmeester zegt: ‘we zullen zien’. Er breekt een oorlog uit en alle jongemannen worden opgeroepen. De jongen blijft achter, hij heeft immers zijn voet gebroken. Iedereen zegt: ‘o, wat fantastisch!’ Maar de zenmeester zegt: ‘we zullen zien’.
De volgende ochtend reed ik blij en uitgerust naar huis, met een gezonde baby in de maxicosi en een gelukkige moeder naast me. Het was heerlijk in het ziekenhuis. We hebben gelukkig gewacht met er iets van te vinden.
Wil je met minder stress en meer zelfvertrouwen jóuw leven leiden?
Heb jij het gevoel dat er meer in het leven zit? Wil je eindelijk je dromen waarmaken? Wil jij geen prima leven, maar een fantastisch leven? Mooi! Je hebt noodzaak gecreëerd om te werken aan jouw beste jaar ooit! Doe je mee? Al 130.000 mensen gingen je voor. Vanaf nu is het tijd voor jou!
