Is een eetstoornis aandachttrekkerij?
Indirect wilde ik mensen iets vertellen… wat precies? Ik was boos op de wereld. Op mezelf. Waarom legde ik mezelf zo veel regels op? Wat ik wel en niet mocht eten, hoeveel calorieën ik mocht binnenkrijgen, hoeveel push-ups ik moest doen..en hield ik me daar niet aan, dan stond er straf op. Nog strenger lijnen, compenseren en overmatig bewegen. Zo zag mijn leven eruit. Aandachttrekkerij? Er zit misschien een kern van waarheid in. In mijn ogen gaat het echter dieper. Het gaat om een verlangen naar liefde, acceptatie, gezien en gehoord worden. En niet weten hoe je deze verlangens vervult.
De trukendoos van anorexia
Tijdens mijn eetstoornis verzon ik de knapste leugens om niet te hoeven eten. Ik had last van mijn buik, geen honger, lustte niet wat mijn moeder kookte of had op school al een appelflap gegeten. Mijn ouders en omgeving geloofden dat ik gewoon at. Want ondanks een groot tekort aan voeding, was ik net zo actief als vroeger. Ik sportte veel, fietste elke dag veertig kilometer naar school en studeerde hard. Maar mijn angst om de controle kwijt te raken was enorm.
Eetrituelen
Mijn leven bestond uit rituelen. Werd daarvan afgeweken, was het bonje thuis. Het tijdstip dat ik in mijn hoofd had om te eten, moest ook precies dat tijdstip zijn. Ook mijn manier van eten voldeed aan strikte regels. Kleine hapjes, lang kauwen, traag eten. Ik verspreidde het voedsel over mijn bord, zodat het meer leek dan het in werkelijkheid was. En ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het allemaal wel meeviel. Want het hardst loog ik tegen mezelf. Welk gewicht ik ook bereikte, het was nooit goed genoeg.
Toen de dood nabij kwam
Pas bij de kinderarts realiseerde ik mij hoe slecht ik ervoor stond, hoe ziek ik daadwerkelijk was. Zij nam geen blad voor haar mond: ”Als jij zo doorgaat, kan je moeder je over een maand begraven.” Ik wist echt niet hoe ik eruit moest komen. Als ik er überhaupt uit zou komen. Maar dat ik er klaar mee was stond als een paal boven water. Ik wilde vechten. Dood? Ik? Ik was pas achttien! Na al dat lijden moest er voor mij toch wel meer zijn weggelegd? Tijd voor verandering dus.
Sleutel naar herstel
De sleutel was contact maken met mijn hart. Gewoon mogen zijn wie ik ben, met al mijn emoties, talenten en beperkingen. Terwijl ik dit stukje schrijf, voel ik de emoties van toen. De pijn en schaamte. Het niet goed genoeg voelen om het leven te creëren dat ik graag wilde. Maar ook het niet om hulp vragen en mijn verhaal delen. Want hoe egoïstisch is het eigenlijk om alles in je eentje te willen oplossen? Sommige dingen kun je niet alleen en hoef je ook niet alleen te doen. Het gaat zo veel makkelijker wanneer er iemand naast je staat die weet waar hij het over heeft. Die alle emoties kent die bij een eetstoornis horen.
Eetstoornis als cadeau
Na jaren kan ik nu zeggen dat ik mijn eetstoornis voor 100% heb overwonnen. Het klinkt misschien gek, maar ik heb mijn eetstoornis omarmd als een cadeau. Het heeft mij terug in mijn kracht gezet. Eindelijk durf ik te zijn wie ik echt ben. Ik ben de beslissende factor in mijn leven, niet de eetstoornis of iemand anders bepaalt mijn geluk. Nee, ik kies zelf het pad wat ik wil bewandelen. Als je wilt dat je leven beter wordt, moet je zelf stappen zetten om te veranderen. Een andere les uit mijn eetstoornis is accepteren. Geen controle meer hoeven uitoefenen, maar dingen gewoon laten gebeuren. En ik kan je vertellen, dat geeft ontzettend veel rust!
