Los van de wereld
Het moment van de stilte ingaan, en daarmee ook het uitzetten van mijn mobiel, bezorgde me een licht gevoel van paniek, alsof ik werd losgerukt van de wereld. Ik werd onrustig van het idee niet meer aangesloten en bereikbaar te zijn, maar voelde echter ook meteen irritatie. Want wilde ik juist niet die rust? Weg zijn van de afleiding van al die berichten, piepjes en belletjes, het nutteloos scrollen? Was juist het steeds online (moeten?) zijn niet het lawaai dat ik juist uit wilde zetten? Ik drukte resoluut op de knop en stopte mijn mobiel onderin mijn tas.
Oorverdovende stilte
De stilte die me daarna overviel, was oorverdovend. Alleen de natuur liet zich horen en voor de rest was er niets. Ik was met andere mensen, maar hoefde daar niets mee. Af en toe een simpel knikje was het enige dat je met elkaar deelde. De stilte en rust van geen enkele afleiding waren een verademing. In de loop van de dagen merkte ik dan ook dat ik langzamer ging lopen, ik werd me bewuster van mijzelf, begon meer en meer details van de natuur te zien, at bewuster en proefde alles intenser. De wereld draaide een paar dagen wat langzamer.
Ik realiseerde me hoe wij in ons dagelijks leven aan het rennen zijn, door onze agenda, door onze wereld. Ik realiseerde me hoe we steeds maar weer afgeleid worden door alle (digitale) prikkels die op ons af blijven komen. Ik realiseerde me ook hoeveel we daardoor missen, door alles wat ik nu extra zag, voelde en proefde. Onderzoek geeft aan dat we per dag gemiddeld tweehonderd keer op onze mobiel kijken. Twéé-hónderd keer. Tweehonderd keer per dag afgeleid worden door, ja, door wat eigenlijk?
De kunst van het niets doen
Naast rust hoopte ik deze dagen ook antwoorden te vinden, dingen voor mezelf op een rijtje te zetten. Ik was mijn gedachten enorm aan het sturen, maar met dat ik de spanning in mijn lichaam voelde stijgen, vroeg ik me af of ik na deze dagen echt alles moest weten. Ik besloot mijn gedachten de vrije teugels te geven en niets te forceren, hoe graag ik ook wilde. Ik staarde uren voor me uit, slechts luisterend naar de geluiden van de stilte, mijn gedachten observerend als passerende voorbijgangers. En wat me niet lukte met geforceerd denken, bleek onbewust vanzelf te gaan. In de dagen en weken erna popten er steeds gedachten, ideeën, inzichten en richtingen op, als losgelaten ballonnen. Mijn gedachten hadden zich geordend. De antwoorden vonden mij.
Deze vijf dagen leerden me hoe belangrijk stilte en af en toe niets doen is. Het geeft ruimte, het ordent en helpt je de draad weer op te pakken. Dus leg die telefoon eens een dag weg of zet hem uit in de avonduren. Zoek een dag(deel) de stilte op. Doe eens een tijdje niets en laat je gedachten gaan. Hoe tegenstrijdig het ook voelt in ons drukke bestaan, geef jezelf, je hoofd en lijf eens rust. Want stilte lijkt leeg, maar in het geluid van oorverdovende stilte hoor je vaak meer dan je denkt.
Wat is jouw grootste eyeopener van dit verhaal. Leuk als je je reactie deelt!
