De Innerlijke Criticus is nooit tevreden
Ik heb tijdens de danssessies veel te stellen met mijn Criticus. Eigenlijk wil ik me natuurlijk niks aantrekken van wat anderen van mijn moves vinden. Toch zorgt mijn Innerlijke Criticus ervoor dat ik me inhoud.
Ik herinner me een ochtend waarop ik los wilde gaan maar me vreselijk schaamde. Ik bleef veilig aan de zijkant en vond het vooral heel stom van mezelf dat ik niet durfde. Je ziet: de Innerlijke Criticus is flexibel. De ene keer verwijt-ie je dat je te veel van jezelf laat zien. En dan weer wrijft-ie het je in als je je verstopt. Het is nooit goed.
Oordelen over een ander? Je voelt je onveilig!
Ik schaamde me dus. En toen een andere deelnemer binnenkwam met zwart-witte sokken, startte in mijn hoofd een tsunami aan oordelen. STOMME SOKKEN! STOMME SOKKEN! riep mijn mind. Nou weet ik inmiddels dat wanneer mijn gedachten als hoofdletters voelen, ik me kennelijk héél onveilig voel. En als ik dan ook nog geïrriteerd ben door iets futiels als sokken, dan is dat echt verdacht…
Soms slaat de Innerlijke Criticus naar buiten. Dat heet dan een Aanklager of een Judge. Oordelen over dingen buiten en binnen jezelf zijn twee kanten van dezelfde medaille. Toen ik daar op de dansvloer dat mechanisme doorhad, kon ik de aandacht terugbrengen naar wat er werkelijk speelde: ik voelde me onveilig.
De Innerlijke Criticus als bondgenoot
Je kunt de Criticus beschouwen als een trouwe raadgever die jou vertelt dat je je eigenlijk niet veilig voelt. Dan verandert-ie van een vijand in een vriend. Als je er niet naar luistert dan gaat-ie zelf maar aan het werk om de kwetsbare kant in jou te beschermen. Tja, dan schiet ie vaak door. Dan werkt het averechts. Het is dus aan jou om te herkennen wat er gebeurt. En vervolgens verantwoordelijkheid te nemen, te zorgen voor dat kwetsbare deel. Maar dat is niet altijd makkelijk.
Meebewegen met wat er is
Ik probeerde daar op die dansvloer contact te maken met het gevoel van schaamte. Bah. Alles in mij ging in de weerstand. Maar het geschreeuw in mijn hoofd was ook niet fijn. Het enige wat erop zat was die schaamte accepteren.
Bij het dansen doe ik dat door het gevoel te vertalen in een beweging. Ben ik verdrietig, dan beweeg ik langzaam en met hangende schouders. Als ik angstig ben, maak ik snelle, korte stapjes. En schaam ik me, dan geef ik toe aan de behoefte om me te verstoppen: ik dans klein en vlak bij de muur. Nou lukt het niet altijd, maar als ik oordeelloos met het gevoel kan dansen, dan verdwijnt het letterlijk binnen een seconde. Ook deze keer vervloog de schaamte en danste ik daarna voluit en zonder gêne.
De Innerlijke Criticus met pensioen
Je-wilt-er-niet-naartoe-want-je-wilt-er-van-af, maar je-bent-er-pas-van-af-als-je-er-naartoe-gaat. De paradox die je in alle gebieden van je leven aantreft. We wéten het allemaal wel. We hebben er zo veel artikelen over gelezen. Maar om het echt te gaan toepassen in je leven? Dat vergt veel, héél veel oefening. En hoe beter jij zorgt voor jezelf, hoe sneller de Criticus met pensioen kan.
Herken jij deze Innerlijke Criticus? Hoe ga jij hiermee om? Tof als je het met ons deelt in de comments!
