Als je al een tijdje samenwerkt zoals wij, kun je met weinig woorden af. Ik zie zijn ervaring als een filmpje in mijn hoofd voorbijglijden. Zo is het gegaan: David heeft ja gezegd tegen een lezing, ergens in het land, op een zaterdag. Hij twijfelde al de hele week, wist dat hij er in theorie onderuit zou kunnen, omdat hij ook wist dat zijn kinderen op hem zaten te wachten die dag, om samen wat leuks te gaan doen. Het was een klassiek dilemma voor hem: zeg ik nee tegen die lezing en al die mensen die op hem rekenen, of zeg ik nee tegen mijn kinderen?

David koos ervoor de lezing te doen en zijn kinderen teleur te stellen. Deze ochtend zit hij tegenover me en heeft hij spijt. Volgende keer beter, zou je simpelweg kunnen zeggen. Maar zo zitten we niet in elkaar. Nu moet er iets vruchtbaars uit voortkomen ook en dus raken we in gesprek.

Je kunt het jezelf veroorloven ze te kwetsen

Juist de mensen die het meest dichtbij staan, doe je het vaakst pijn. Je ziet ze natuurlijk vaker en je weet bovendien hoe je ze het best kunt kwetsen, mocht je dat een keer expres willen doen. Er speelt echter nog iets anders. Juist bij de mensen die het meest dichtbij staan, kun je het jezelf veroorloven ze te kwetsen. De gekke paradox is dat je voor vreemden méér je best doet dan voor de mensen die je elke dag ziet. Omdat je weet
dat je hun liefde toch wel krijgt: je hoeft er niks voor te doen. Je wordt overspoeld door werk of andere verplichtingen en onbewust maak je in je hoofd de afweging wie je het best kunt teleurstellen. Op nummer één, veel vaker dan je misschien wilt: je partner en kinderen.

Hoe ga je hiermee om? Voor David en mij helpt het om stelling te nemen, als een soort Handleiding voor Lastige Keuzes. We kiezen voor deze stelling: je gaat deze week gegarandeerd iemand teleurstellen, of je nu wilt of niet. Kijk vooraf naar je agenda en besluit wie dat gaat zijn. Zorg dat het niet je kinderen of je geliefde is – en liever ook niet jezelf.

Die stelling doet op verschillende manieren een beroep op je en dat kan lastig zijn. De pleaser zal denken: hoezo kan ik niet iedereen blij maken? De worcaholic zal denken: hoezo mijn partner en kinderen eerst? Toch zal de praktijk je uiteindelijk altijd naar een keuze helpen. Als je er namelijk voor iedereen wilt zijn, ben je er uiteindelijk voor niemand. Dan kun je beter zelf hebben gekozen wie je gaat teleurstellen – en vooral wie
niet.

David en ik zijn nog lang niet uitgepraat, we beginnen pas, maar opeens is hij weg: naar de kinderen.