Ja jongens, ik ben er helemaal klaar voor. Het is een doordeweekse dag, maar ik heb tijd voor mezelf ingeruimd in mijn agenda. Want zo hoort dat: tijd inruimen voor jezelf is van het grootste belang als je wilt ontspannen. Zeggen ze ook altijd hè: wel in je agenda plannen, tijd voor jezelf. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb wel een paar uur voor mezelf! Hier zit ik. Op de bank. Cappuccino. Relaxte loungemuziek op de achtergrond, mobiele telefoon zowaar eens weggelegd, en zo’n beeld van een knapperend haardvuur op de televisie (we hebben geen echte open haard). Je moet je blik toch ergens op richten. Daar gaan we. Het huis is redelijk netjes. Dus dat kan het probleem niet zijn. Ik ga zitten. Kijk naar het knisperend vuurtje. En voel me… geïrriteerd. Ik zie een propje papier op de grond liggen. Zo kan ik natuurlijk onmogelijk ontspannen. Ik sta op en gooi het bij het oud papier. Zo. Dat is opgelost. Poging twee.
Vervelende pyjamabroek
Oké. Misschien is het muziekje dat ik heb opgezet iets te zijig. Dan komt er van relaxen niks. Ik zet iets op met wat meer tempo. Dat is beter. Jammer dat mijn broek zo irritant zit bij mijn middel. Fuck it. Ik sprint naar boven. Het is niet alsof er nog iemand thuis is, ik trek gewoon lekker een pyjamabroek aan. Yes. Ready voor relaxation. Niets houdt mij meer tegen. Zen… Zen… Waarom lukt het nu niet, dan, ontspannen? Alle omstandigheden zijn er naar. O wacht. De verwarming moet iets hoger. Het is hier best fris. Dat helpt niet. Ik draai hem naar 21 graden Celcius… dat is al beter.
Op mijn zenuwen
Ik moet wel echt nu zo’n beetje ontspannen raken, want straks komt iedereen thuis en dan gaan we eten enzo, dan komt er natuurlijk niks meer van. Waarom kan ik me nou niet ontspannen dan, want zo veel tijd heb ik ook niet meer. Nog ongeveer vijftig minuten. Dit hele ontspannen begint me op mijn zenuwen te werken. Alles is ernaar, heb ik er eindelijk eens tijd voor, lukt het niet! Waarom lukt het me niet om te ontspannen? Ik. Moet. En. Zal. Ontspannen. Nu.
De randvoorwaarden
Bovenstaande is mij zó vaak overkomen. En altijd focuste ik me op de randvoorwaarden. De rommel in huis. De sfeer. Het muziekje. Desnoods hoe het licht de kamer in viel.
Het probleem zat hem alleen nooit in die randvoorwaarden. Het zat hem in mij. Ik móet en zál namelijk ontspannen. En mijn – vastgeroeste – definitie is dat je dat op bovenstaande manier doet. Dat is het probleem. Ik kwam tot dat inzicht op een moment dat ik eigenlijk heel gestrest was, een tijd geleden. Ik zat vlak voor een grote, belangrijke presentatie. Ik wachtte in een algemene wachtruimte tot ik werd opgehaald. Mijn adrenaline zat zo ongeveer tot in mijn kruin. Mijn contactpersoon was nog niet gearriveerd, vertelde de receptioniste me. En toen zag ik een pot thee staan, die de receptioniste had neergezet.
Heerlijk warm, na de kou van buiten. Ik schonk het in en liet me weldadig zakken in de bank. ‘Hè, hè’, zuchtte ik. Ik was. Dat was het: ik wás. En doordat ik alleen maar was, zonder allerlei randvoorwaarden, was ik per ongeluk opeens ontspannen. Het kwartje viel. Moeten ontspannen is een contradictio in terminis. Ontspannen is niet iets van buitenaf. Het komt vanbinnen, in jezelf. Je moet het vooral niet moeten.
Herken je jezelf in Maaike’s verhaal? Wat doe jij als je dringend moet ontspannen? Hoe lukt het om dat moeten los te laten? Deel het met ons in de comments.