De zoektocht naar de ‘echte’ jij

Lekker makkelijk

Simpel gezegd komt het vaak wel goed uit om te doen alsof je ook níet jezelf kunt zijn. Mensen die vreemd zijn gegaan, zijn soms geneigd te zeggen: ‘Ik was mezelf kwijt!’ Of iemand die een ander heeft uitgescholden, zegt: ‘Ik was buiten mezelf van woede.’ Als je soms ook niet jezelf kunt zijn, blijft je “echte zelf” in ieder geval goed en onschuldig. Die fanatieke jij die persé dat spelletje wilde winnen? Je was jezelf niet. Dat zou ‘de echte jij’ tenslotte nooit doen. Die jaloerse jij, die de telefoon van je partner checkte? Je was jezelf niet. Die hysterische jij, die het zogenaamd leuk had op dat feestje? Was jij niet.

Maar wat nou als jij dat allemaal óók bent?

Wat nou als je eigenlijk altíjd jezelf bent, maar dat je alleen sommige stukken van jezelf gewoon niet zo sympathiek vindt? Misschien bestaat die eenzijdige ‘onschuldige’ identiteit helemaal niet en ben je een woeste verzameling flexibele toestanden en dubbele gevoelens bij elkaar? Je bent niet alleen het hart van de ui: je bent alle lagen eromheen ook. Je bent een wandelende tegenstrijdigheid: je wilt zekerheid én onzekerheid. Je wilt nabijheid én ruimte. Je wilt leven én rusten. Je wilt vrijheid én verbinding. Het maakt je eindeloos interessant.

Er is geen echte jij en geen onechte jij.
Het is allemaal verbonden.
Het is allemaal jij.

Een verzameling ‘zelven’

Ik kies ervoor om een mens niet te zien als iemand met één zelf, maar als iemand met een hele verzameling ‘zelven’. Het is waardevoller – en ook leuker – om naar jezelf te kijken in al je verschillende rollen, waarbij soms de ene en soms de andere wat meer in de aandacht staat. Net zoals een diamant verschillende zijden heeft. Draai je de diamant rond, dan straalt soms het ene facet en soms het andere. Niet elk facet vind je misschien even mooi, maar ook dat hoort erbij. Pas als je gaat zien dat het allemaal ‘jij’ is, leuk of niet, ben je met jezelf verbonden.